ทำความรู้จักกับ MERS-CoV เชื้อโรคร้ายที่แพร่กระจายผ่านสัตว์ ไวรัสใหม่ที่น่าจับตามองในปี 2567
“โรคเมอร์ส” หรือ “โรคที่เกิดจากการติดเชื้อไวรัสทางเดินหายใจตะวันออกกลางจากเชื้อโคโรนาไวรัส” (Middle East Respiratory Syndrome Coronavirus – MERS-CoV) เป็นโรคติดต่อทางระบบทางเดินหายใจที่เกิดจากเชื้อไวรัสโคโรนาสายพันธุ์หนึ่ง คล้ายคลึงกับเชื้อที่ก่อให้เกิดโรคโควิด-19
ผู้ป่วยโรคเมอร์สมักมีอาการไข้ ไอ หายใจถี่ เจ็บคอ ปวดกล้ามเนื้อ ท้องเสีย และอาเจียน ในผู้ป่วยที่มีอาการรุนแรงอาจมีอาการปอดอักเสบ ไตวาย และเสียชีวิตได้
โรคนี้พบครั้งแรกในปี พ.ศ. 2555 ที่ประเทศซาอุดีอาระเบีย และต่อมาพบในหลายประเทศในตะวันออกกลาง แอฟริกา และเอเชียใต้ องค์การอนามัยโลก (WHO) รายงานผู้ป่วยโรคเมอร์สทั่วโลกแล้ว 27 ประเทศ
ไวรัสเมอร์สสามารถติดต่อจากคนสู่คนได้ โดยพบได้บ่อยในผู้ที่สัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วย หรือบุคลากรทางการแพทย์ที่ไม่ได้สวมใส่ชุดป้องกัน
วิธีการติดต่อหลักๆ ของไวรัสเมอร์สมีดังนี้
- การสัมผัส: เชื้อไวรัสสามารถติดต่อจากการสัมผัสสิ่งของที่ปนเปื้อนละอองฝอยของผู้ป่วย เช่น ลูกบิดประตู โทรศัพท์มือถือ แล้วนำมือมาสัมผัสกับดวงตา จมูก ปาก
- การสัมผัสสัตว์: เชื้อไวรัสเมอร์สพบในอูฐ คนที่มีการสัมผัสใกล้ชิดกับอูฐ เช่น เลี้ยง ดูแล หรือบริโภคเนื้ออูฐที่ปรุงไม่สุก มีความเสี่ยงสูงที่จะติดเชื้อ
ผู้ป่วยบางรายอาจไม่มีอาการใดๆ แต่ในคนที่มีอาการ มักจะประกอบด้วย ไข้, ไอ, และหายใจเหนื่อยหอบ โดยทั่วไป ไวรัสนี้อาจลงปอด ทำให้เกิดปอดอักเสบได้ในบางราย นอกจากนี้ อาจพบว่า มีอาการทางเดินอาหาร เช่น ถ่ายเหลว และท้องเสีย ได้เช่นเดียวกัน อย่างไรก็ตาม บางรายที่เป็นรุนแรงอาจเสียชีวิตได้ ซึ่งมักเกิดจากการหายใจล้มเหลว ต้องใส่ท่อช่วยหายใจ และพักรักษาตัวในหอผู้ป่วยวิกฤติ
“โรคเมอร์ส” หรือ Middle East Respiratory Syndrome (MERS) เป็นโรคติดเชื้อทางเดินหายใจที่ร้ายแรง โดยประมาณ 1 ใน 3 ของผู้ติดเชื้อ จะเสียชีวิตได้ ตัวเลขนี้อาจจะสูงกว่านี้ หากมีการรายงานผู้ป่วยอย่างเป็นขั้นตอน
โรค MERS-CoV เชื้อโรคร้ายที่แพร่กระจายผ่านสัตว์ หรือกลุ่มอาการทางเดินหายใจตะวันออกกลาง เป็นโรคติดเชื้อไวรัสที่ร้ายแรง ยังไม่มีวิธีรักษาที่เฉพาะเจาะจง การรักษาจึงมุ่งเน้นไปที่การบรรเทาอาการของผู้ป่วยเป็นหลัก
การป้องกันโรคเมอร์ส นั้นมีความสำคัญอย่างยิ่ง เราทุกคนสามารถช่วยลดความเสี่ยงในการติดเชื้อได้ โดยปฏิบัติตามคำแนะนำดังต่อไปนี้
1.รักษาสุขอนามัย
- ล้างมือให้สะอาด: การล้างมือเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการป้องกันการติดเชื้อ ควรล้างมือบ่อยๆ ด้วย น้ำสบู่ หรือ เจลล้างมือ โดยเฉพาะ ก่อนและหลัง การสัมผัสสัตว์ ก่อนรับประทานอาหาร หลังเข้าห้องน้ำ หลังไอหรือจาม และ หลังสัมผัสสิ่งของ ที่อาจปนเปื้อนเชื้อ
- หลีกเลี่ยงการสัมผัสผู้ป่วย: ควร หลีกเลี่ยงการสัมผัสใกล้ชิด กับผู้ป่วยเมอร์ส หรือผู้ที่มีอาการคล้ายหวัด หากจำเป็นต้องใกล้ชิด ควรสวม หน้ากากอนามัย และ รักษาระยะห่าง อย่างน้อย 1 เมตร
- รักษาสุขอนามัยส่วนตัว: อาบน้ำฟอกสบู่สม่ำเสมอ ปิดปากและจมูก ด้วยกระดาษทิชชู่ หรือ ข้อศอก เมื่อไอหรือจาม ทิ้งกระดาษทิชชู่ที่ใช้แล้วลงถังขยะที่มีฝาปิดมิดชิด และ ล้างมือ ให้สะอาดทุกครั้ง
- รักษาความสะอาดของสิ่งของ: ทำความสะอาด สิ่งของเครื่องใช้ ที่ใช้ร่วมกับผู้อื่นบ่อยๆ เช่น โทรศัพท์มือถือ รีโมทคอนโทรล ลูกบิดประตู ก๊อกน้ำ โดยใช้ น้ำยาฆ่าเชื้อ
2. หลีกเลี่ยงการบริโภคเนื้อสัตว์ที่ไม่ปลอดภัย
- ไม่กินเนื้อสัตว์ดิบหรือกึ่งสุก: ควร ปรุงเนื้อสัตว์ให้สุก จนไม่มีสีชมพูเหลืออยู่ โดยเฉพาะ เนื้ออูฐ เนื้อแกะ เนื้อวัว และ เนื้อสัตว์ป่า
- ไม่ดื่มนมที่ไม่ผ่านการฆ่าเชื้อ: ควรดื่ม นมที่ผ่านการฆ่าเชื้อ เท่านั้น หลีกเลี่ยงการดื่มนมดิบ หรือนมที่ไม่ได้มาตรฐาน
3. มาตรการป้องกันในสถานพยาบาล
- มีห้องแยกผู้ป่วย: โรงพยาบาลควรมี ห้องแยก สำหรับผู้ป่วยเมอร์ส เพื่อป้องกันการ MERS-CoV เชื้อโรคร้ายที่แพร่กระจายผ่านสัตว์
- รักษาสุขอนามัยในสถานพยาบาล: ทำความสะอาด พื้นผิว อุปกรณ์ และ เครื่องมือ ต่างๆ ในสถานพยาบาลอย่างสม่ำเสมอ ด้วย น้ำยาฆ่าเชื้อ
- มีมาตรฐานในการรักษา: โรงพยาบาลควรมี มาตรฐานในการรักษา ผู้ป่วยเมอร์สที่ชัดเจน บุคลากรทางการแพทย์ควรได้รับ การอบรม และ สวมใส่ชุดป้องกัน ที่เหมาะสม
นอกจากนี้ บุคคลกลุ่มเสี่ยง เช่น ผู้ที่มีโรคประจำตัว ผู้สูงอายุ หญิงตั้งครรภ์ เด็กเล็ก และผู้ที่ทำงานสัมผัสใกล้ชิดกับสัตว์ ควรเพิ่มความระมัดระวังเป็นพิเศษ โดยหลีกเลี่ยงการเดินทางไปยังพื้นที่ที่มีการระบาด สวมหน้ากากอนามัย รักษาระยะห่าง ล้างมือบ่อยๆ และรับประทานอาหารที่ปรุงสุก
ติดตาม ข่าวโรคระบาด ได้ที่นี่
